Προφανώς και το project έχει σταματήσει. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο το να γράψω Ιστορία, όπως εγώ τη βλέπω και την εννοώ, στην επόμενη δεκαετία. Ο ένας λόγος είναι η θέση ευθύνης που ανέλαβα πρόσφατα. Λατρεύω την πρωινή μου δουλειά κι επενδύω σ' αυτήν. Ο άλλος λόγος είναι η ευθύνη που ανέλαβα πριν 4 και πριν 2 περίπου χρόνια αντίστοιχα, οι μεγαλύτερες και πιο αγαπημένες ευθύνες της ζωής μου! Δεν είμαι παραδοσιακός πατέρας, είμαι ουσιαστικός.
Τρίτος λόγος είναι η ενασχόλησή μου με την επιστήμη των επιστημών, επιστήμη του Εγκεφάλου, τη Νευροεπιστήμη αλλά και άλλους τομείς γνώσης που με γοητεύουν ταυτόχρονα, όπως η νομική επιστήμη, η θεωρία του μάνατζμεντ, κτλ. Τέταρτο και κυριότερο, το ερευνητικό μέρος είναι ήδη ολοκληρωμένο. Έχει μείνει μόνο η συγγραφή. Το υλικό με περιμένει. Η δομή είναι σχεδιασμένη. Τα πάντα είναι έτοιμα και αυτό μου δημιουργεί ένα μεγάλο αίσθημα ασφάλειας.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό θα είναι ένα έργο ζωής. Και πρέπει να τύχει της προσοχής που του αξίζει. Η πολυδιάσπαση που βιώνω τα τελευταία χρόνια δεν είναι καλός σύμβουλος συγγραφής. Βλέπετε, η σχέση μου με την Τοπική Ιστορία δεν είναι επαγγελματική. Πώς να πω... δεν θα θεραπεύσω τα κόμπλεξ μου, κάνοντας Ιστορία. Δεν θα ψάξω την αξία μου, μέσα από την Ιστορία. Την ξέρω ήδη. Δεν θα δικαιολογήσω την ύπαρξή μου, βάσει των εκδόσεών μου.
Και κυρίως, δεν θα μολύνω αυτό το παρθένο κομμάτι ερεύνης, με τον κακόηχο αχό της αυτοπροβολής μου. Όσοι λοιπόν απεργάζονται εργολαβικά σχέδια μονοπώλησης του ιστορικού μας παρελθόντος, ας γνωρίζουν ότι πόρρω απέχουν, φύσει και θέσει, από την εκπόνηση μελετημάτων ουσιαστικών και χρήσιμων για τον τόπο. Γιατί;
Πολύ απλά, διότι κάθε τους προσπάθεια, κάθε τους γραφή, κάθε τους δήλωση και κάθε τους ανακοίνωση ζέχνει και όζει την αποφορά του στεκούμενου κόμπλεξ, εκείνης της αδιάγνωστης ψυχοπαθολογίας που οδηγεί κάθε τους ενέργεια. Δεν ανήκω σε αυτόν τον κύκλο. Ούτε στάλα συμβιβασμού δεν αξίζει για την περίθαλψη της παθογενούς εγωμανίας. Άργησα, αλλά το κατάλαβα τελικά. Και έσωσα τη δουλειά μου.
Τρίτος λόγος είναι η ενασχόλησή μου με την επιστήμη των επιστημών, επιστήμη του Εγκεφάλου, τη Νευροεπιστήμη αλλά και άλλους τομείς γνώσης που με γοητεύουν ταυτόχρονα, όπως η νομική επιστήμη, η θεωρία του μάνατζμεντ, κτλ. Τέταρτο και κυριότερο, το ερευνητικό μέρος είναι ήδη ολοκληρωμένο. Έχει μείνει μόνο η συγγραφή. Το υλικό με περιμένει. Η δομή είναι σχεδιασμένη. Τα πάντα είναι έτοιμα και αυτό μου δημιουργεί ένα μεγάλο αίσθημα ασφάλειας.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό θα είναι ένα έργο ζωής. Και πρέπει να τύχει της προσοχής που του αξίζει. Η πολυδιάσπαση που βιώνω τα τελευταία χρόνια δεν είναι καλός σύμβουλος συγγραφής. Βλέπετε, η σχέση μου με την Τοπική Ιστορία δεν είναι επαγγελματική. Πώς να πω... δεν θα θεραπεύσω τα κόμπλεξ μου, κάνοντας Ιστορία. Δεν θα ψάξω την αξία μου, μέσα από την Ιστορία. Την ξέρω ήδη. Δεν θα δικαιολογήσω την ύπαρξή μου, βάσει των εκδόσεών μου.
Και κυρίως, δεν θα μολύνω αυτό το παρθένο κομμάτι ερεύνης, με τον κακόηχο αχό της αυτοπροβολής μου. Όσοι λοιπόν απεργάζονται εργολαβικά σχέδια μονοπώλησης του ιστορικού μας παρελθόντος, ας γνωρίζουν ότι πόρρω απέχουν, φύσει και θέσει, από την εκπόνηση μελετημάτων ουσιαστικών και χρήσιμων για τον τόπο. Γιατί;
Πολύ απλά, διότι κάθε τους προσπάθεια, κάθε τους γραφή, κάθε τους δήλωση και κάθε τους ανακοίνωση ζέχνει και όζει την αποφορά του στεκούμενου κόμπλεξ, εκείνης της αδιάγνωστης ψυχοπαθολογίας που οδηγεί κάθε τους ενέργεια. Δεν ανήκω σε αυτόν τον κύκλο. Ούτε στάλα συμβιβασμού δεν αξίζει για την περίθαλψη της παθογενούς εγωμανίας. Άργησα, αλλά το κατάλαβα τελικά. Και έσωσα τη δουλειά μου.